4 oktober 2019 - ‘Je CD heb ik al, je hebt hem ook al gesigneerd, maar je zei vanavond hele slimme dingen en daar ga ik een blog over schrijven en dan is een foto van ons samen daarbij wel leuk.’
En zo maakte ik een selfie met Danny Vera. 

Wat was het weer een feestje om bij het optreden van deze fantastische zanger te zijn. Hij heeft een prachtige stem en zijn teksten snijden echt hout. Op het podium is hij grappig en zijn band is enorm goed. Maar wat er echt ECHT toe doet, is dat hij je kan raken. Je voelt wat hij zegt, zingt en speelt. 
Naast dat ik van de show heb genoten, heb ik ook gehuild. Heel hard gehuild. Niet van verdriet, maar omdat sommige nummers zo intens en zo echt zijn. 

Tegen het einde van het optreden zei Danny Vera:
‘Het mooiste wat je kunt zijn, is echt. Er zijn al genoeg mensen die dat niet zijn.’
Een zin die volledig waar is. Je bent op je best als je echt jezelf bent. Maar hoe doe je dat dan, jezelf zijn?

Deze vraag is even simpel als moeilijk. Je kunt pas jezelf zijn, als je weet wie je bent. Ik merk dat veel mensen het heel lastig vinden om een antwoord te geven op de vraag: wie ben jij? Wat maakt jou jou? Vaak is het antwoord dichterbij dan je denkt. 

Als je kunt en durft te vertrouwen op alle mooie kwaliteiten die je hebt, dan kun je jezelf zijn. En als je jezelf bent, ben je echt. 

Kun je een beetje hulp gebruiken om te ontdekken wat al jouw mooie kwaliteiten zijn? Dan kan ik je daar zeker in helpen. Stuur me een berichtje en dan gaan we samen aan de slag om de echte jou te laten stralen. 

info@vankiezelnaarkei.nl 

Ps: Danny, ik weet dat ik beloofd heb om de foto een beetje aan te passen. Maar nadat deze blog een dag vertraging heeft opgelopen, onder andere omdat ik bezig was om uit te vinden hoe je een rode neus wegmoffelt, kwam ik tot de conclusie dat dit nu precies is waar deze blog over gaat: Je bent perfect zoals je bent, je bent het mooiste als je jezelf bent, met rode neus of niet. Geloof me, dat blinkende voorhoofd van mij is ook niet flatterend, maar samen staan we ECHT op de foto. Dankjewel voor de mooie avond!

25 september 2019 - Afgelopen zondag werd er hard gewerkt in huize Van Raam: de garage moest opgeruimd. Met ‘moest’ bedoel ik ook echt dat het heel hard nodig moest. Ik weet niet wat daar de afgelopen jaren is gebeurd, maar volgens mij hebben mijn man en ik gewoon stelselmatig genegeerd dat de boel daar aan het dichtslibben was. 

Aangezien we een plan hebben voor de ruimte, moesten we dus aan de bak. Na uren ruimen, sorteren en stofhappen waren we kei trots op onszelf. De auto zat afgeladen vol met rotzooi die naar de vuilstort kon en de schuur bleek ineens weer een vloer te hebben. Helaas is de milieustraat op zondag en maandag niet open, dus dat moest wachten tot dinsdag.

 Eerlijk is eerlijk, ik ben altijd erg slecht in het laatste stukje van opruimen. Er blijft altijd wel één stapeltje liggen. Of als ik mijn koffer uitpak na de vakantie, komt dat ene tasje morgen wel en dat staat er weken later dan nog. Een enorm irritante eigenschap, maar toch gebeurd het elke keer weer. Het geluk in dit geval is, dat het echt geen optie was om al die troep in de auto te laten liggen. Dus ook al had ik geen zin, ging ik gisteren toch met mijn man mee naar de milieustraat. 

 Eenmaal daar aangekomen, begon het grote sorteren, want alles moet natuurlijk wel netjes in zijn eigen bak. De stenen bij het bouwpuin, de oude tv bij het witgoed, de verfbussen bij het chemisch afval en de zak vol schroefjes, moertjes en oude sleutels (want nee, die komen dus nooit meer van pas) bij het metaal. 

 Tussen al die sorteercontainers staan ze daar, de mannen van de milieustraat. De mannen die de belangrijke taak hebben om te zorgen dat iedereen alles keurig in de juiste bakken gooit. Ze wijzen je de weg als je even niet weet wat waar heen moet en ze maken flauwe grappen die het smerige klusje toch net iets leuker maken. 

 Ik werd helemaal blij van deze mannen. Zij doen namelijk werk waar velen niet eens over na willen denken en wat misschien niet echt sexy klinkt als je er over vertelt als je op een feestje bent. Maar deze mannen hebben daar duidelijk een heel andere idee over. Ze stralen trots uit, en terecht! 

 Het is zo mooi als mensen blij zijn met hun werk, want hier breng je toch heel veel van je tijd door. Ik ben van mening dat het niet uit maakt wat je voor werk doet, als het maar iets is wat bij je past. Natuurlijk heeft niet iedereen de luxe om alleen maar te kiezen voor zijn/haar droombaan, maar daar kun je wel naar toe werken of toch ten minste naar een baan waar je blij van wordt. Je hoeft niet te werken voor je plezier, maar het is wel belangrijk dat je werkt met plezier; net als de mannen van de milieustraat. 

 Hoe is dat voor jou: Werk jij met plezier? Doe jij werk wat bij jou past? 

Als je antwoord geen volmondig ‘ja’ is, dan help ik je graag uitzoeken wat er wel bij jou past. 

info@vankiezelnaarkei.nl

11 september 2019 - Daar stond ik dan op het podium voor meer dan 1000 vrouwen (en een paar mannen) van over de hele wereld gehuld in hun klederdracht, in mijn Zeeuws kostuum. 

Meer dan eens heb ik de vraag gekregen of ik het eng vond om te spreken voor al die mensen. Eigenlijk niet dus. Ik voelde vooral trots; trots op alles wat we als organisatieteam bereikt hebben en op het feit dat al die mensen daar waren omdat wij dat mogelijk hebben gemaakt. 
Ik hou van het podium en ik geniet ervan om daar mijn ding te doen, anderen te laten stralen en zo nu en dan een grapje te maken. 

De dag erna stond ik weer op dat podium, voor exact dezelfde mensen. Dit keer niet in een gek pakje, maar in een mooi en zorgvuldig uitgekozen jurkje en knikkende knieën. 

Waarom ik de eerste dag geen enkele last had van spanning en de tweede dag wel? Dat antwoord is voor mij heel simpel:
De eerste dag was ik de presentator van het event en de tweede dag moest ik mezelf presenteren omdat ik mezelf verkiesbaar had gesteld voor een bepaalde functie. 
De eerste dag ging over iets wat ik al gepresteerd had terwijl de tweede dag juist ging over iets wat ik nog waar moet zien te maken. 

Gelukkig zag ik dit vooraf aankomen en heb dus tijd besteed aan hoe ik die tweede dag zo zeker mogelijk op het podium kon staan. 
Ik heb goed nagedacht over mijn tekst en hoe ik deze wilde brengen. Ik heb kleding uitgezocht waarin ik me heel sterk voel en waarbij ik weet dat anderen het beste in mij kunnen zien. En misschien wel het aller belangrijkste, ik deed wat ik altijd doe op een podium: ik ben dicht bij mezelf gebleven. Ik heb niet gedaan wat ik dacht dat er van mij verwacht werd, maar ik heb gesproken vanuit mijzelf. De knikkende knieën werden hierdoor in toom gehouden.

De derde dag stond ik op een nog groter podium voor wederom dezelfde mensen, plus nog een aantal extra. Inmiddels was het event bijna ten einde, was het een groot succes en als kers op de taart was ik ook verkozen voor de functie. Ik genoot, al ging er van alles mis. Je kunt niet altijd zes gooien zou mijn vader zeggen. 

Je gelooft het misschien niet, maar iedereen kan spreken voor een groep. Ik snap ook wel dat het de ene wat makkelijker af gaat of meer past dan de ander, maar echt iedereen kan het. 
Zal ik een geheimpje met je delen? Het punt is dat voor iedereen iets anders werkt. Het is geen truc die je leert. Als je weet wat jouw grootste kracht is, dan kun je die inzetten en die zal jou voor een groep laten stralen. 

Vind jij spreken voor een groep, of deze nu groot of klein is, moeilijk of eng? Mail me dan en samen zorgen we ervoor dat jij je zekerder gaat voelen. info@vankiezelnaarkei.nl

8 augustus 2019 - 6 vrouwen uit alle windstreken van Nederland, sommige kenden elkaar al jaren, andere waren vreemden voor elkaar. Zet ze in 1 team en laat ze 3 jaar lang samenwerken om een mega-groot event van een week lang voor ruim 1300 internationale gasten te laten organiseren, vrijwillig en dus zonder enige vergoeding. Wat gebeurt er dan?

Uiteraard kun je daar vooraf alleen maar naar raden, maar in dit concrete geval is het resultaat meer dan geslaagd. We hebben elkaar moeten leren kennen en uit moeten vinden hoe de ander werkt, hoe we samenwerken. We hebben veel gelachen, soms gehuild, af en toe onenigheid gehad, met elkaar meegeleefd, samen gereisd, heel hard gewerkt, samen gegroeid en nu zijn we een echt team. 

We hebben stuk voor stuk respect voor elkaar en voor de rol die ieder inneemt in ons team. 6 hele sterke vrouwen, met eigen meningen en ieder met haar eigen kwaliteiten. Sommige kwaliteiten overlappen elkaar, maar ze vullen elkaar vooral aan. Dat maakt ons een succesvol team wat samen bergen kan verzetten. 

Over 2,5 week (jemig wat klinkt dat dichtbij), start ons event. Over 3,5 week zit het erop. Na wat afrondende zaken, houdt het werk van dit team dus op. Daar wil ik helemaal nog niet aan denken, al denk ik dat het team niet ophoudt te bestaan. Daarvoor zijn we een te hecht team. 

Het was geen vanzelfsprekendheid dat deze 6 mensen goed zouden kunnen samenwerken en succesvol zouden zijn, maar we blijken goed bij elkaar te passen. Daarnaast hebben we hard gewerkt aan een effectieve en productieve samenwerking, we hebben er ons best voor gedaan om dit te laten slagen. Op het resultaat zijn we trots. 

Hoe zit dat met jouw team? Passen jullie goed bij elkaar? Weet jij wat de echte kwaliteiten van jou teamgenoten zijn en zij van jou? 
Als jullie wat hulp kunnen gebruiken hierbij, mail me dan zodat we samen kunnen zorgen dat jouw team gaat groeien. 
Info@vankiezelnaarkei.nl

31 juli, in mijn optiek exact het midden van de zomer (klopt niet, weet ik ook wel, maar zo voelt dat nou eenmaal). Juli is voorbij en augustus ligt nog voor ons. Hopelijk nog heel veel mooie zomerse dagen en avonden te gaan. 

Veel mensen komen terug van vakantie en anderen moeten nog gaan. De wegen zijn rustiger, er is minder nieuws te melden in de journaals, er zijn minder mails te beantwoorden (omdat al die mensen dus op vakantie zijn of druk zijn met het inpakken van hun koffers). Kortom alles gaat op een wat lager tempo in de zomermaanden. 

Heerlijk toch om een beetje achterover te hangen? Het mooie is dat dit achterover hangen, een perfect moment is om na te gaan waar jij naar toe wilt groeien. Vanuit je luie stoel, of bij voorkeur hangmat, nadenken over de toekomst. 
Ben je tevreden met hoe alles nu is of ben je toe aan verandering? Waar kom jij ’s morgens je bed voor uit? Ben je er al achter wat jouw ‘gele (of rode of blauwe of paarse) draad’ is?

Van te veel achterover hangen word je passief, dus hop, in de actie! Als je namelijk bij het overdenken van bovenstaande vragen tot de conclusie komt dat je eigenlijk wel een verandering kunt gebruiken of misschien zelfs wel heel erg aan toe bent, dan is het aan jou om daar wat mee te doen. Zeggen dat het anders moet of kan, maakt nog niet dat het gebeurd. Daar moet je zelf voor zorgen. 

Heb je de antwoorden nog niet op de vragen of heb je die schop onder je kont nodig om uit die hangmat te komen en aan de slag te gaan? Mail me dan. Samen gaan we aan de slag om jouw zomer extra kleur te geven en jouw ‘draad’ te vinden. 

info@vankiezelnaarkei.nl

23 juli 2019 - Hier is hij dan alsnog, mijn blog over wielrenners. Hij mag niet ontbreken want anderhalve week geleden zaten we zelf met de camper aan de kant van de weg om een etappe te bekijken. 

‘Ik wist gewoon dat ik de benen had.’ Aldus de verklaring van vele wielrenners op de dag dat ze een Touretappe hebben gewonnen. 
Ik heb zo veel respect voor al die renners, want wat een bikkelharde sport is dit. Ik snap dat niet iedereen het leuk vindt om naar te kijken, maar volgens mij kan niemand ontkennen dat het bizar knap is dat je in 3 weken tijd een rondje Frankrijk rijdt op een fiets. Of dat het best ongelooflijk is dat je na een rit van 208 kilometer zegt dat het een ‘leuk ritje door de Pyreneeën’ was. 

Ze vallen, ze staan op en rijden door, soms met nog een halve broek aan hun lijf. Ze rijden honderden kilometers en winnen op een fietsband breedte. En zelfs als het met het blote oog bijna niet te zien is, weten ze zelf eigenlijk altijd meteen of ze gewonnen of verloren hebben. Ze sprinten weg uit het peloton om een hele dag vooruit te rijden en te weten dat ze op de laatste kilometer teruggepakt worden. 

Het meeste gefascineerd ben ik nog steeds door die zin ‘ik wist gewoon dat ik de benen had’. Want hoe heerlijk is het als je zo kunt vertrouwen op je eigen kunnen? Die renners kunnen niet elke dag de beste benen hebben, niet drie weken lang. Ze kunnen wel vertrouwen op hun eigen kunnen. Ze vertrouwen erop dat ze zich die ene dag goed genoeg voelen om het te proberen. 

Ze vertrouwen er ook op dat ze de andere dagen goed genoeg zijn om de etappe uit te rijden. Ze weten wat ze moeten doen om hun tour te laten slagen. 
Als je weet wat jouw krachten en competenties zijn, dan kun je daar ook op vertrouwen. Maar zo goed als deze wielrenners weten wat hun kracht is, zo’n groot vraagteken is dat voor veel mensen. 

Op welke kracht van jou durf jij te vertrouwen? Graag ga ik samen met jou op zoek naar antwoord op deze vraag. 
info@vankiezelnaarkei.nl