18 juli 2019 - Vandaag schreef ik een hele blog over wielrennen. Hij was bijna klaar, ik was er best tevreden over, maar het eten stond klaar, dus first things first. Na het eten scrolde ik eerst nog even snel door mijn Facebook en kwam daar een berichtje tegen wat mij letterlijk tot tranen roerde. 

Soms vraag ik mezelf namelijk wel eens af of ik mensen bereik met mijn blogs. Worden ze gelezen en komt de boodschap over? Ik ben er zelf van overtuigd dat ik een verhaal te vertellen heb, mensen wat te brengen heb en ik geloof heilig in dat wat ik doe. Maar ik vind het daarnaast soms lastig inschatten of ‘mijn manier’ werkt en of het goed genoeg is. 

En toen las ik dus dat berichtje. Het is geschreven door een hele lieve en krachtige vrouw uit België, die ik hoog heb staan. Ze schreef vol power over haar topprestatie van het afronden van 2 opleidingen tegelijkertijd. Ze heeft haar hart en passie gevolgd, is een stuk dichter bij zichzelf gekomen en heeft voor zichzelf een prachtig nieuw begin gecreëerd. 

Ze sloot haar bericht af door mij te citeren en te zeggen dat zij haar gele draad gevonden heeft. Dit raakte mij. Ten eerste omdat ik oprecht heel blij voor haar ben en het fantastisch vind dat zij dit gedaan heeft. Ten tweede voelde ik me zo trots. Mijn woorden hebben iemand geïnspireerd en ze zijn precies overgekomen zoals ik ze bedoeld heb. 

Het maakt mij weer duidelijk dat ik het ‘aapje op mijn schouder’ wat onzekerheid heet, er gewoon keihard af moet slaan. Die levert mij namelijk niks op. In plaats daarvan focus ik me liever op dit soort mooie complimenten, daar krijg ik namelijk vleugels van. Lieve An, dankjewel daar voor!

Heb jij ook wel eens last van een ‘aapje op je schouder’? Laten we samen kijken hoe we die van jouw schouders af kunnen krijgen. 
info@vankiezelnaarkei.nl

4 juli 2019 - 'Help, ik heb vakantiestress!’, nee niet ik, maar deze zin hoor ik wel vaak om me heen de laatste dagen. De één heeft stress omdat ze de koffers een week voor vertrek klaar wil hebben liggen, de ander omdat alle mail weggewerkt MOET zijn en de volgende omdat ze nu al opziet tegen de reis. 

Newsflash: een vakantie is ter ontspanning en hier hoort dus per definitie het woord stress niet bij. Gezonde spanning is okay, maar om jezelf nu helemaal over je theewater te helpen voordat je de deur uit gaat, dat lijkt me niet de bedoeling. Toch doen we dat massaal. 

We laten ons vaak leiden door de gedachte dat de vakantie perfect moet zijn, nog een beetje beter dan vorige jaar. Maar wanneer is jouw vakantie geslaagd? Wanneer is hij perfect? Is er een maatstaf voor en wie bepaalt die maatstaf? 

Is het niet zo dat een vakantie geslaagd is als jij er met een goed en ontspannen gevoel aan terug denkt, als het jou energie heeft gegeven, als je weer lekker opgeladen bent. Met dit in je achterhoofd, kun je jezelf afvragen wie dan bepaalt wanneer jij je koffer ingepakt moet hebben, wie bepaalt dat het niet okay is als jij tijdens je vakantie af en toe een zakelijk mailtje stuurt en wie bepaalt hoe lang jij erover doet om in zuid Frankrijk aan te komen. 

Conclusie: we leggen onszelf veel te veel regels op die bepalen wanneer onze vakantie perfect is. Jarengeleden kwamen Niels en ik tot de conclusie dat Niels liever zijn telefoon niet aanraakt tijdens de vakantie en dat ik er heel onrustig van word als ik niet 1 keer per dag de mail kan checken. Ik zit echt niet een hele dag te werken, maar afhandelen wat er ligt zodat ik weet dat alles loopt en er geen drama’s (of kilometers mails) zijn als we terugkomen, geeft mij veel meer rust. We respecteren en accepteren dat we hier beide anders in zijn en daardoor genieten we samen optimaal. 

Heb jij vakantiestress? Laten we samen kijken hoe jij stressvrij op vakantie kunt gaan. 
Mail me via info@vankiezelnaarkei.nl

18 juni 2019 - Wat is de week heerlijk begonnen! Eerlijk is eerlijk: ik ben er geen grote fan van als er op ‘mijn vrije dag’ een afspraak voor mij ingepland wordt. Als ik hem zelf plan vind ik het prima, maar niet als ik geen keuze heb. Tja je houdt van controle of niet... 

Maar gisteren (maandag) moesten Niels en ik naar Noordwijk voor een vergadering. Zoals mijn meeste lezers wel weten, hebben wij samen Tapavino, een wijn- en delicatessen winkel & groothandel. Een paar keer per jaar komen we samen met collega’s uit het land. Zo ook gisteren en dus reden we anderhalf uur naar Noordwijk, terwijl ik een beetje baalde omdat ik ook in de tuin met een boekje had kunnen zitten. 

Eenmaal aangekomen was dit gevoel meteen verdwenen. Het ontvangst was op het terras van een mooie strandtent. Dus lekker in het zonnetje, zee op de achtergrond en prima sfeertje. Na de constructieve vergadering hebben we samen met de wijnmaker van één van onze wijnhuizen een wijn mogen blenden (samenstellen), om vervolgens weer naar het terras te gaan om de nieuwe jaargangen te proeven en af te sluiten met een heerlijke braai. Uiteraard wederom in het zonnetje met de zee op de achtergrond en een prima sfeertje.

Ja ik weet het: tough job, but somebody’s gotta do it! 
Voorheen had ik er nog wel eens een handje van om mezelf hierin te gaan verdedigen. Het lokt namelijk aardig wat reacties uit als ik vertel hoe deze werkdag eruit zag, klinkt namelijk niet als werken toch? Dat verdedigen daar ben ik gewoon maar mee gestopt. Ik voel me niet langer schuldig dat er hele leuke kanten aan mijn werk zitten, ik geniet er juist van. Iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes en die keuzes bepalen hoe jouw leven eruit ziet. Daar horen de minder leuke kanten bij, maar hopelijk nog veel meer leuke kanten. 

De keuzes maken die bij jou passen is nog best een kunst. Vooral als je eigenlijk niet meer weet wat er bij je past. Hulp nodig bij het maken van die keuzes? Ik help je graag verder en misschien kunnen we jouw keuzes wel bespreken op een terrasje in de zon ;-)

info@vankiezelnaarkei.nl

29 mei 2019 - We zijn vaak zo veel tegelijk: partner, moeder/vader (of soms allebei tegelijk), dochter/zoon, werkgever/werknemer, trainer van het hockeyteam, voorzitter van de tennis, knutseljuf op school, organisator van een goede doel evenement, lid van de kookclub, enzovoort, enzovoort. 

Maar weet je door het oerwoud van al die titels en rollen eigenlijk nog wel wie JIJ bent? Gewoon jij om wie jij bent. 
Hebben al die titels en rollen inmiddels bepaald wie jij bent of geef jij juist vanuit jezelf vorm aan al diezelfde titels en rollen? (ja dit is even een doordenker!)

Afgelopen weekend had ik de ongelooflijke eer om tijdens de nationale Algemene Leden Vergadering van mijn serviceclub (Ladies’ Circle) verkozen te worden tot Lady of the year. Ik was volledig verrast en op de vraag of ik dit zag aankomen, kon ik volmondig ‘nee’ antwoorden. 

Tijdens mijn terugreis naar huis, want zo mag je een 2,5 uur durende autorit van Leeuwarden naar Bergen op Zoom wel noemen, heb ik veel nagedacht over wat dit voor mij betekende. Bepaalt Ladies’ Circle wie ik ben of geef ik vanuit mijzelf invulling aan mijn rol binnen Ladies’ Circle? Ga ik mee in wat er van mij verwacht wordt of geef ik zelf gas en bepaal ik mijn eigen richting?

Mijn conclusie is dat ik misschien ooit deed wat ik vond dat ik moest doen en wat ik dacht dat er van mij verwacht werd, maar ik kan wederom volmondig zeggen dat ik alles wat ik doe voor deze club, doe omdat ik dat graag wil; gewoon vanuit mezelf en als mezelf. De ‘rol’ bepaalt niet wat ik doe en wie ik ben, maar ik bepaal welke rol ik wil vervullen en hoe ik dat doe. Daardoor kan ik genieten van elk moment en kost het geen energie, maar geeft het dat juist. 

Heb je een beetje hulp nodig bij jouw rollen en titels en hoe die jouw leven bepalen? Mail me dan en we gaan hier samen mee aan de slag!
info@vankiezelnaarkei.nl

23 mei 2019 - Eén van de meest gestelde vragen aan mij: Waar haal je al die energie vandaan? 
Een vraag die vaak gevolgd wordt door 'loop je jezelf niet voorbij?'. 

Het antwoord is eigenlijk heel simpel: dit ben ik! 
Ik heb nou eenmaal veel energie en ik ben niet gemaakt om elke avond rustig een boekje op de bank te lezen. Geloof me, soms word ik echt wel eens moe van mezelf en zou ik willen dat ik rustig op mijn kont kon gaan zitten. Maar het resultaat is vaak dat ik daar alleen maar onrustig van word. 

Vaak genoeg heb ik mezelf afgevraagd waarom ik altijd bezig moet zijn, of al die mensen misschien gelijk hebben en ik mezelf wél voorbij loop. Ik werd er met momenten zelfs onzeker van en twijfelde of ik wel goed voor mezelf aan het zorgen was. 

Hoe heerlijk was het om tot de conclusie te komen dat ik ‘gewoon’ zo ben. Ik heb geen stress als ik het heel druk heb, ik geniet daar van, ik krijg daar vleugels van. Van 1 ding tegelijk word ik juist passief, dat geeft mij geen uitdaging. 

Het is menseigen om te beredeneren vanuit je eigen kaders. Pas je niet in zo’n kader, dan klopt er dus iets niet. Maar is dat ook zo? Nee dus, want ik heb mijn eigen kaders. Die zijn niet beter of slechter, ze zijn anders. 

Inmiddels heb ik mijn gele draad gevonden, weet ik weer wie ik ben en durf ik te vertrouwen op mijn eigen kaders. Hierdoor snap ik dat anderen mijn kaders soms afwijkend vinden. Nu ik ze zelf snap, kan ik ze ook uitleggen zonder het gevoel te hebben mezelf te moeten verdedigen. 

Vaak hoor ik om me heen dat mensen eigenlijk niet goed meer weten wie ze nou eigenlijk echt zijn. Het verschil tussen wat jouw kaders en die van een ander zijn, is dan moeilijk te bepalen. De gele draad is een beetje zoek. 

Hoe zit dat bij jou? Heb jij jouw gele draad nog helder?