Knikkende knieën
11 september 2019 - Daar stond ik dan op het podium voor meer dan 1000 vrouwen (en een paar mannen) van over de hele wereld gehuld in hun klederdracht, in mijn Zeeuws kostuum.
Meer dan eens heb ik de vraag gekregen of ik het eng vond om te spreken voor al die mensen. Eigenlijk niet dus. Ik voelde vooral trots; trots op alles wat we als organisatieteam bereikt hebben en op het feit dat al die mensen daar waren omdat wij dat mogelijk hebben gemaakt.
Ik hou van het podium en ik geniet ervan om daar mijn ding te doen, anderen te laten stralen en zo nu en dan een grapje te maken.
De dag erna stond ik weer op dat podium, voor exact dezelfde mensen. Dit keer niet in een gek pakje, maar in een mooi en zorgvuldig uitgekozen jurkje en knikkende knieën.
Waarom ik de eerste dag geen enkele last had van spanning en de tweede dag wel? Dat antwoord is voor mij heel simpel:
De eerste dag was ik de presentator van het event en de tweede dag moest ik mezelf presenteren omdat ik mezelf verkiesbaar had gesteld voor een bepaalde functie.
De eerste dag ging over iets wat ik al gepresteerd had terwijl de tweede dag juist ging over iets wat ik nog waar moet zien te maken.
Gelukkig zag ik dit vooraf aankomen en heb dus tijd besteed aan hoe ik die tweede dag zo zeker mogelijk op het podium kon staan.
Ik heb goed nagedacht over mijn tekst en hoe ik deze wilde brengen. Ik heb kleding uitgezocht waarin ik me heel sterk voel en waarbij ik weet dat anderen het beste in mij kunnen zien. En misschien wel het aller belangrijkste, ik deed wat ik altijd doe op een podium: ik ben dicht bij mezelf gebleven. Ik heb niet gedaan wat ik dacht dat er van mij verwacht werd, maar ik heb gesproken vanuit mijzelf. De knikkende knieën werden hierdoor in toom gehouden.
De derde dag stond ik op een nog groter podium voor wederom dezelfde mensen, plus nog een aantal extra. Inmiddels was het event bijna ten einde, was het een groot succes en als kers op de taart was ik ook verkozen voor de functie. Ik genoot, al ging er van alles mis. Je kunt niet altijd zes gooien zou mijn vader zeggen.
Je gelooft het misschien niet, maar iedereen kan spreken voor een groep. Ik snap ook wel dat het de ene wat makkelijker af gaat of meer past dan de ander, maar echt iedereen kan het.
Zal ik een geheimpje met je delen? Het punt is dat voor iedereen iets anders werkt. Het is geen truc die je leert. Als je weet wat jouw grootste kracht is, dan kun je die inzetten en die zal jou voor een groep laten stralen.
Vind jij spreken voor een groep, of deze nu groot of klein is, moeilijk of eng? Mail me dan en samen zorgen we ervoor dat jij je zekerder gaat voelen. info@vankiezelnaarkei.nl
