Weg met de aapjes

18 juli 2019 - Vandaag schreef ik een hele blog over wielrennen. Hij was bijna klaar, ik was er best tevreden over, maar het eten stond klaar, dus first things first. Na het eten scrolde ik eerst nog even snel door mijn Facebook en kwam daar een berichtje tegen wat mij letterlijk tot tranen roerde. 

Soms vraag ik mezelf namelijk wel eens af of ik mensen bereik met mijn blogs. Worden ze gelezen en komt de boodschap over? Ik ben er zelf van overtuigd dat ik een verhaal te vertellen heb, mensen wat te brengen heb en ik geloof heilig in dat wat ik doe. Maar ik vind het daarnaast soms lastig inschatten of ‘mijn manier’ werkt en of het goed genoeg is. 

En toen las ik dus dat berichtje. Het is geschreven door een hele lieve en krachtige vrouw uit België, die ik hoog heb staan. Ze schreef vol power over haar topprestatie van het afronden van 2 opleidingen tegelijkertijd. Ze heeft haar hart en passie gevolgd, is een stuk dichter bij zichzelf gekomen en heeft voor zichzelf een prachtig nieuw begin gecreëerd. 

Ze sloot haar bericht af door mij te citeren en te zeggen dat zij haar gele draad gevonden heeft. Dit raakte mij. Ten eerste omdat ik oprecht heel blij voor haar ben en het fantastisch vind dat zij dit gedaan heeft. Ten tweede voelde ik me zo trots. Mijn woorden hebben iemand geïnspireerd en ze zijn precies overgekomen zoals ik ze bedoeld heb. 

Het maakt mij weer duidelijk dat ik het ‘aapje op mijn schouder’ wat onzekerheid heet, er gewoon keihard af moet slaan. Die levert mij namelijk niks op. In plaats daarvan focus ik me liever op dit soort mooie complimenten, daar krijg ik namelijk vleugels van. Lieve An, dankjewel daar voor!

Heb jij ook wel eens last van een ‘aapje op je schouder’? Laten we samen kijken hoe we die van jouw schouders af kunnen krijgen. 
info@vankiezelnaarkei.nl