14 januari 2020 - Bam! Ik ben de week goed gestart: dingen doen die je eng vindt, het toch doen en dan een beetje lief zijn voor jezelf door trots zijn op het resultaat. Afgelopen maandag was ik bij mijn coach (want ja ik ga ook naar een coach. Ik geloof namelijk dat ik mijn werk pas echt goed kan doen als ik ook met mezelf aan de slag blijf). Zij stelde mij de geweldige vraag wat mij op dit moment belemmert in de stappen die ik wil zetten. 

Over het antwoord hoefde ik nog geen seconde na te denken, want ik weet het precies. Een heleboel dingen gaan namelijk heel goed, maar er is iets wat al lang op mijn verlanglijstje staat, wat ik stelselmatig uitstel: een event organiseren. Nu vallen er misschien een aantal mensen van hun stoel aangezien ik mijn hand niet omdraai voor het organiseren van een event. Afgelopen zomer heb ik er nog één voor zo’n 1400 mensen weggezet, dus de organisatie is niet het probleem. 

Het probleem is simpel. Ik ben namelijk doodsbang dat er niemand komt… Maar ik wil het wel heel graag. Na deze biecht gaf mijn coach mij een strenge blik, een figuurlijke en broodnodige trap onder mijn kont en hielp mij om de eerste stappen te zetten om mijn event vorm te geven. Nu de bal aan het rollen is, ben ik ‘aan’. Mijn hoofd draait overuren om te bedenken wat ik wil, hoe het eruit moet zien, wat ik allemaal te bieden heb. 

Een aantal weken geleden schreef ik al eerder een blog over de wens om dit event te gaan organiseren. Dit deed ik heel bewust. Ik wist dat als ik dit zou doen, het zou betekenen dat ik er niet meer onderuit kon. Of toch in ieder geval dat ik er voor mijn gevoel niet meer onderuit zou komen. 

Ik vind het altijd heel bijzonder hoe mijn hoofd werkt als ik zaken uitstel. Ik heb 1001 redenen waarom ik op zo’n moment iets echt niet kan doen. Uiteindelijk zit er altijd iets anders onder en meestal is dat angst. Die angst blijkt zelden reëel of toch in ieder geval veel minder dramatisch dan dat mijn hoofd het maakt. Het onder de loep nemen van die angst en hem aangaan, zet mij aan tot actie en maakt dat ik er van leer. Face your fears and grow!

Ik ben benieuwd hoe dit voor jou is. Herken je mijn uitstelgedrag? 
- Nee, daar heb ik nooit last van, ik stel nooit wat uit
- Ja, ik stel zo vaak iets uit, maar angst heeft daar niks mee te maken
- Ja, ik stel ook weleens wat uit omdat ik het eng, spannend of vervelend vind

Oh en om die spreekwoordelijke koe dan maar meteen bij de hoorns te vatten: hou je agenda vrij op vrijdag 3 april als jij klaar bent voor een dag vol inspiratie en groei. 
Verdere informatie volgt snel. 
Wil je zeker zijn van een plekje deze dag (want volgens mijn coach zit het zo vol geboekt), dan kun je me alvast een mailtje sturen en zet ik je op de lijst.

Ik durf best van mezelf te zeggen dat ik over het algemeen optimistisch ben en niet snel bij de pakken neer ga zitten. Dat zit gewoon niet in me. De situatie kan ik vaak van meerdere kanten bekijken, ik ben niet snel boos, ik kan me goed inleven in anderen en ik heb veel energie. Misschien zelfs voor sommige mensen te veel energie, al vraag ik mezelf dan altijd wel af of dit iets over hen of over mij zegt. Maar ach, dat is voer voor een andere blog zullen we maar zeggen.

Ondanks mijn positieve instelling, heb ook ik weleens een baaldag waarop ik me verdrietig voel. En nee, dit wordt geen treurig verhaal zo aan het einde van het jaar. Ik heb namelijk geleerd dat het okay is om soms een baaldag te hebben. Ik kan ook zo mijn redenen hebben om even te zwelgen in zelfmedelijden en dat mag. 

Toegeven aan dat gevoel maakt dat ik de ruimte geef aan dat het even niet goed of leuk is. Dat geeft de ruimte om erover na te denken en er niet zomaar overheen te stappen en door te gaan. Het geeft de ruimte om met respect voor mezelf om te gaan. 

Wat voor mij werkt is dat ik mezelf een termijn geef. Zo was gisteren ‘niet mijn dag’. Ik sprak met mezelf af dat dit okay was, dat ik goed voor mezelf ging zorgen en dat ik vandaag mijn schouders er weer onder zou zetten. Zo gezegd, zo gedaan. 

Vanochtend werd ik wakker en voelde ik mezelf echt lichter (zelfs na al die kerstdiners). Ik zette de Top2000 aan voor een lekker muziekje en startte de dag rustig op. Heel bewust stond ik voor mijn kledingkast om uit te zoeken wat ik aan zou trekken. We staan er vaak niet bij stil, maar met je kleding communiceer je zo veel. Dus ik zocht kleding uit waar ik energie van krijg, me sterk bij voel en waarmee ik een beetje lief voor mezelf ben. 

Eenmaal klaar, keek ik in de spiegel en dacht dat dit precies was hoe ik mezelf vandaag wil zien en hoe ik me voel. Ik ben er weer, de stukjes zijn weer opgeraapt en mijn energie is terug. Is de situatie nu ineens veranderd? Nee, de reden waarom ik me niet zo goed voelde is niet weg. Maar ik kan er nu op mijn manier mee omgaan. Ik doe wat ik altijd doe, ik zet het om in iets positiefs. Ik leer ervan, ik geef het een plek en ik groei. 

Welke kleuren in jouw kledingkast helpen jou op de dagen dat je even van alles baalt of verdrietig bent?
Ik hoor het heel graag. En wil je weten in welke kracht deze kleur jou zet? Geef me dan jouw mailadres en ik geef je een gratis advies. Gewoon zo maar, omdat ik hoop dat het jou ook zal helpen als je het nodig hebt.

18 december 2019 - Een beetje buikpijn krijg ik er wel van: ik heb mijn (omzet) doelstelling voor 2020 op papier gezet. Ik zag er tegenop, want ik wist dat het me buikpijn zou gaan geven.

Het afgelopen jaar heb ik geleerd dat een beetje buikpijn erbij hoort. Heb je dat niet, dan heb je jouw doelen te voorzichtig gesteld. Er moet wel uitdaging inzitten anders dut je in. Heb je slapeloze nachten, dan zijn je doelen onrealistisch. De balans is dus belangrijk. 

Een vriendin, wie ook ondernemer is, stelde voor om samen te zitten en onze doelen voor 2020 te bespreken zodat we elkaar van advies konden voorzien. Heel goed idee, maar ik had nog niks op papier… Nu moest ik dus echt aan de bak. Geen smoesjes meer. Die schop onder mijn kont had ik nodig, want binnen no-time stond alles wel op papier. In mijn hoofd heb ik al lang bepaald waar ik heen wil en hoe ik dat wil doen. Die laatste stap was dus uiteindelijk helemaal niet zo moeilijk. 

Als het plan dan voor me in mijn beeldscherm staat, dan wisselen de gedachtes ‘heel goed te doen’ en ‘hoe ga ik dat doen?’ zich continu af. Kan ik dit wel halen? Ja natuurlijk kan ik dat!

De onzekerheid en buikpijn geven op een gekke manier, ook een heel goed gevoel. Door deze zaken op papier te zetten, kies ik er namelijk voor om mijn bedrijf en mezelf serieus te nemen. Ik doe niet zomaar wat, ik heb erover nagedacht en het is zeker geen onhaalbare kaart. Ik zal er hard voor moeten werken en ik zal moeten focussen. Ik zal moeten kiezen voor succes. 

Een belangrijke les die ik inmiddels geleerd heb, is om niet naar dat einddoel te kijken. Dat is namelijk veel te groot. Rome is ook niet op één dag gebouwd zullen we maar zeggen. Als je het einddoel opdeelt in kleine concrete stapjes, dan wordt het ineens veel realistischer. Deze zijn een stuk makkelijker te behalen en zorgen voor succes ervaringen. Dat voelt ook veel minder heftig. Dat geeft energie, inspiratie en drive. 

Dit werkt niet alleen zo binnen een bedrijf, maar eigenlijk met alle (grote) doelen die je wilt behalen. Een huis kopen, een nieuwe baan of een verre reis boeken? Doodeng, maar niet als je eerst gaat onderzoeken wat bij jou past, wat je mogelijkheden zijn, vaststellen wat je wel en niet wilt. Stapje voor stapje.  

Eén van mijn eerste stappen voor 2020 is dat ik in mijn eerste event op poten wil zetten. Een paar weken geleden vroeg ik wat jij een goed thema voor dit event zou vinden. Door de leuke reacties hierop, heb ik een steeds beter beeld en dat ga ik in januari verder uitwerken. 

Heb jij ook een doel voor 2020 gesteld?

-              Jazeker! (Dan ben ik natuurlijk heel benieuwd naar wat dit is en wat jouw eerste stap gaat zijn)

-              Ja maar mijn doel is nog niet concreet

-              Daar ben ik nog niet aan toegekomen

-              Ik stel nooit doelen

11 deceber 2019 - ‘Hoe ben ik hier terecht gekomen?’ Dit was de zin die de afgelopen dagen het meeste door mijn hoofd is gegaan. Dit klinkt misschien als een negatieve zin, maar dat is het zeker niet. 

Op donderdag stapten we (een vriendin en ik) uit het vliegveld in Dubai en werden opgehaald door twee dames die we één keer eerder hadden ontmoet. Een half uur later zaten we aan de vers gemaakte chai in een prachtig appartement, midden in het centrum van de stad. Dit terwijl we ons vergaapten aan alle pracht en praal. Vol verbazing vroeg ik mezelf af: hoe ben ik hier terecht gekomen? 

Later die avond na een heerlijk diner aan de voet van de fonteinen en Burj Khalifa, vertrokken we met inmiddels acht andere dames uit Dubai, naar een dakterras voor een drankje. Daar introduceerden zij ons met Shisha. Aangezien ik in dit soort zaken vaak het braafste meisje van de klas ben, was het een hele stap om het toch eens een keer te proberen. Dansend, lachend en genietend van de avond dacht ik bij mezelf: hoe ben ik hier terecht gekomen? 

Twee dagen later, en een heleboel van dit soort situaties verder, reden we in een jeep door de woestijn. Na een rit vol ‘dune bashing’, lokale snacks en een fotosessie in traditionele kleding, namen we plaats aan onze tafel op de grond. Een verkoper van te lelijke souvenirs kwam bij ons staan. Hij was uiterst vriendelijk en helemaal niet opdringerig. Gek genoeg maakte precies dat, dat we bij hem gingen kopen. Terwijl we lachend afrekende voor een in neon knipperende Burj Khalifa en nog wat van dat soort spullen, bedacht ik me: hoe ben ik hier terecht gekomen? 

Een kwartier later was ik verrast toen een andere meneer mij erop wees waar de kip van de BBQ te vinden was waarbij hij mijn naam noemde. Hoe kon deze man mijn naam weten? Enigszins uit het veld geslagen, vroeg ik hem dat ook. Het antwoord was simpel aangezien ik de dag ervoor van de dames uit Dubai, een ketting met mijn naam in het Arabisch had gekregen. Deze had ik meteen om gedaan. Met mijn bordje kip, liep ik met een grote glimlach terug naar onze tafel met wederom die zin: hoe ben ik hier terecht gekomen?  

Het antwoord op de vraag hoe ik in al deze bijzonder mooie situaties terecht ben gekomen, is eigenlijk samen te vatten in één woord: keuzes. 

Door mijn keuze om mezelf in te zetten voor een serviceclub, door te kiezen om er alles uit te halen wat erin zit, door te kiezen om mezelf open te stellen en door te kiezen om het mogelijk te maken, geef ik mezelf de kans dit mee te maken. 

Keuzes maken is niet altijd makkelijk, of eigenlijk soms zelfs heel moeilijk. Zeker als het betekent voor jezelf te kiezen zodat jij jouw eigen pad kunt bewandelen. Het mooie is dat een keuze niet meteen heel groot hoeft te zijn. Kleine keuzes kunnen al een wereld van verschil maken en iets veel groters in beweging zetten. 

Welke keuze heeft jou iets moois opgeleverd de afgelopen week? Vertel je verhaal want ik laat me graag inspireren. 

PS: Hulp nodig bij het maken van keuzes? Graag ga ik met jou aan de slag om te kiezen voor jezelf. 

3 december 2019 - December is begonnen, het einde van het jaar is weer in zicht. Het moment dat we terugkijken op het afgelopen jaar, maar zeker ook vooruitkijken naar wat er komen gaat. 
Nu ben ik over het algemeen tevreden over 2019. Het is een jaar met veel hoogtepunten. Niels en ik hebben weer een paar prachtige reizen gemaakt, we hebben heerlijke nieuwe herinneringen gemaakt met familie en vrienden, ik heb met een fantastisch team een geweldig event georganiseerd voor bijna 1400 internationale vrouwen, we vierden ons 12,5 jarig huwelijk en ik ben verkozen tot internationale Vice President van mijn serviceclub. 

Zakelijk waren er heel wat ups met bijvoorbeeld mooie nieuwe opdrachten, maar ook wat downs. Die downs horen er misschien ook wel een beetje bij. Zonder downs geen ups. Al geloof ik ook in de self fulfilling prophecy en dus dat als je zelf vooral gelooft in de ups en de downs niet ‘accepteert’, dat je daarmee je succes deels zelf af kunt dwingen. Als je ergens niet in gelooft, kan het ook geen waar worden. 

Als ik kijk naar wat ik anders had willen doen dit jaar, dan is dat toch wel een stuk focus. Ik heb mijn aandacht over te veel dingen verspreid zonder dat vooraf te ordenen. Dat ga ik dus komend jaar anders doen. Niels en ik zijn al goed begonnen. Nadat ik tot dit inzicht kwam, ben ik namelijk meteen in de actie gegaan (tja, zo werkt dat nu eenmaal bij mij, aanpakken). We zijn meteen structuur aan gaan brengen zodat mijn/onze dagen duidelijker ingedeeld zijn en er dus meer focus is. 

Ik kan er nu al blij van worden dat we dit ‘probleem’ meteen getackeld hebben en dat dit ons veel gaat opleveren. Alleen al dat positieve gevoel helpt mij dan weer om het ook daadwerkelijk zo te gaan doen. Geloven dat het werkt, zorgt dat het werkt oftewel kreeg je eigen self fullfilling prophecy. 

Iets wat hier voor mij bij hoort, is het inplannen van activiteiten. Ik wil komend jaar minimaal één keer een event organiseren. Tijdens dit event wil ik jou inspireren, motiveren en weer een stapje vooruithelpen. Ik zit altijd boordevol ideeën, maar zo veel dat ik gewoon geen keuze kan maken. Dus ik dacht: ik maak een voorselectie en vraag daarna gewoon aan jou wat jij leuk zou vinden. 
Naar wat voor soort event kom jij zeker toe en vind jij leuk als ik organiseer?

- Een event met als thema ‘de eerste indruk’ en hoe je dit zowel privé als zakelijk kunt inzetten
- Een workshop pitchen waarbij je zelf aan de slag gaat met jouw pitch
- Een inspiratiesessie over de kracht van kleur en hoe dit positief in te zetten
- Een kleinschalig event waarbij we ieders grootste kracht onder de loep nemen
- Een event met als thema ‘communiceren, hoe doe je dat nou?’
- Misschien heb jij nog wel een ander heel leuk idee. Deze zijn zeker welkom!

info@vankiezelnaarkei.nl

27 november 2019 - ‘Deze man houdt echt van zijn werk!’ Normaal gezien niet het eerste wat er in mij opkomt als ik heerlijk zit te genieten van de sauna, maar deze keer wel. 
Ik zal de situatie even schetsen: Niels en ik zijn een dagje naar de sauna om ons 12,5 jarig huwelijk in alle ontspannenheid te vieren. Niks lekkerder dan een hele dag te genieten van sauna’s, voetenbadjes, zwembaden en een hapje en drankje op zijn tijd. 

We vinden het dan ook altijd leuk om deel te nemen aan een opgieting. Voor de niet sauna-gangers onder ons, tijdens een opgieting worden er op een gezette tijd door een medewerker van de sauna, verschillende geuren op de kolen gegoten. Vervolgens wordt de geurige damp die daar vanaf komt door de ruimte verspreid door het zwaaien met bijvoorbeeld een handdoek. 

Het was maandag, dus ik had bedacht dat het niet zo druk zou zijn in de sauna, maar dat was verkeerd gedacht en zeker voor de opgieting. Uiteindelijk zaten we met 61 mensen, ja je leest het goed 61, in de sauna. Ik vond het een beetje krap. Ik heb geen probleem met bloot, maar ben dan wel gesteld op mijn eigen ruimte. Die was hier zeer beperkt. De meneer die deze sessie zou verzorgen, Rob genaamd, was volgens mij alleen maar blij met zo’n groot publiek. 

Toen alle 61 mensen eenmaal zaten en we instructies hadden gekregen, startte de muziek en begon de show van Rob. Hij zwierde en zwaaide met vlaggen en handdoeken of zijn leven ervan afhing. Helemaal synchroon met de muziek wuifde hij al dansend, de warmte door de ruimte. 

Normaal heb ik tijdens zo’n sessie ter ontspanning mijn ogen dicht, maar deze keer was ik gefascineerd door Rob en zijn enthousiasme. Ik denk dat hij dat ook door had. Ondanks dat ik helemaal als allerlaatste en op de hoogste plek zat, bleef hij bij mij namelijk extra lang staan. Ik kreeg in tegenstelling tot de andere mensen, niet één maar twee of zelfs drie zwaaien van de handdoek of vlag! Whoopwhoop! Dat ik elke keer heel lief naar hem lachtte, hielp er misschien ook aan mee. 

Ik kon gewoon niet anders dan lachen naar Rob. Ik werd er helemaal blij van dat hij zelfs met hart en ziel het nieuwe geurtje over de kolen goot alsof het een kunstwerk was wat hij aan het maken was. 

Op het moment dat we de sauna uitkwamen was het eerste wat ik tegen Niels zei: Rob krijgt een blog! Ik hoop namelijk oprecht dat iedereen met zo veel enthousiasme en passie zijn werk doet. Als dat niet het geval is, laat je dan inspireren door Rob. Ik help je graag om uit te zoeken waar jouw passie en enthousiasme zit of hoe je deze om kunt zetten in je werk. 

‘Zwier en zwaai’ jij ook dagelijks met enthousiasme door je werkdag?
- Ja ik herken me wel in Rob
- Ik vind mijn werk wel leuk, maar om nou te spreken van enthousiasme en passie…
- Nee, ik word niet echt blij van mij werk
- Werken doe ik omdat het moet, enthousiasme en passie haal ik liever ergens anders uit

info@vankiezelnaarkei.nl