Als de kat NIET van huis is...

2 oktober 2020 - Soms word ik er echt helemaal gek van en soms smelt ik van gelukt. Leuk hoor dat thuiswerken, maar er is er maar één die er echt blij van wordt, en dat is de kat.

Onze kat is al oud, hoogbejaard noemde de dierenartsassistente hem laatst zelfs. Hij woont al 16,5 jaar bij ons. Jaren geleden dachten de dierenartsen dat hij nog maximaal een maand te leven had. Dat liep iets anders en we zijn er vrij zeker van dat hij zijn negen levens optimaal benut.

Het is altijd al een kroelkat geweest, maar de laatste maanden, of eigenlijk 2 jaar, wordt het steeds erger. Zodra we gaan zitten, wil hij op schoot. Mag dat niet, dan wurmt hij zichzelf er wel op een andere manier bij.

Het is hoogst irritant dat als ik een Zoom meeting heb, de kat pontificaal voorbijloopt en zijn kont naar de camera draait. Het is super ongemakkelijk dat hij altijd precies op de papieren gaat liggen die ik net nodig heb om de administratie te gaan doen. Of wat als je even op staat om een kopje thee te pakken, je terugkomt en letterlijk je beeldscherm om gedraaid is omdat hij over het toetsenboord heeft gelopen? We hebben serieus met een omgedraaid beeldscherm moet googlen om erachter te komen hoe je dit ongedaan maakt.

Als ik achter de laptop zit, dan is zijn nieuwste truckje om gewoon op mijn al typende handen te gaan liggen. En terwijl ik dit stuk schrijf, ligt hij op mijn schoot met zijn kop op mijn rechterarm. Dat is best zwaar typen, maar geloof me, je went eraan.

De andere kant is dat het ook juist heel fijn is als je met een lastig klusje bezig bent, je ineens uit het niets een kopje krijgt wat bijna lijkt te zeggen: kom op, jij kunt dit!

Ik kan helemaal opgaan in mijn beeldscherm en dan veel te lang naar dat scherm kijken waardoor ik aan het einde van de dag last heb van mijn nek. Door die kleine onderbrekingen van de kat, ga ik toch wat vaker achter dat scherm weg, helemaal niet verkeerd dus.

En bonus: nu het weer wat kouder wordt, heb ik altijd een lekker warm dekentje op mijn schoot.

Mijn kat maakt mij duidelijk dat het maar net is hoe je naar de situatie kijkt of deze je frustreert of dat je er juist blij van wordt. Meestal heb je dit zelf in de hand. Als ik namelijk niet wil dat hij op schoot komt liggen, dan moet ik dat niet toelaten of ergens anders gaan zitten. Als ik me frustreer, maar de situatie niet verander, dan is het mijn eigen schuld. Zo simpel ligt het natuurlijk niet altijd, maar geloof me, wel vaker dan je misschien zou denken…

Heb jij nog een grappig thuis-werkverhaal met me te delen? Geen beter vermaak dan leedvermaak, dus kom maar op!